Лев Силенко
Всеукраїнська акція «В традиціях високої звитяги».
👉 Знайти дослідницькі роботи та обов’язково обговорити їх можна за хештегами #УДЦНПВ #краєзнавство2022 та у новій рубриці сайту ТУТ
✏️ Автор: Соколенко Сніжана, Кіровоградська область.
✏️«Лев Силенко – засновник РУНВіри».
Я прийшов з Храму Предків, з Трипілля.
П’ятдесят мандрував я століть.
Бачив війни, і мир, і дозвілля,
Оріянські шляхи – їхню кміть.
Лев Силенко – відомий мислитель сучасності, відзначений багатьма міжнародними нагородами і відзнаками, визнаний одним із 100 найвидатніших українців світу. Він, перший українець, якому присвоєно Кембріджським університетом титул «Інтелектуал світу», дав нове життя національній релігії України-Руси.
Лев Терентійович Силе́нко (псевдонім — Лев Тигрович Орлигора) народився 27 вересня 1921 року в с. Богоявленське (Ратьківка), нині с. Олександрівка, Олександрійського району Кіровоградська області в родині Терентія і Олени Силенків. Дід Трохим назвав внука Левком, а баба- повитуха Оксана і піп дали йому ім’я Івась. Священник сказав: «27 вересня день народження Іоана Златоустого, може, й Ваш син буде златоустом?» Силенко, ставши дорослою людиною, з пошани до свого діда, більше полюбив ім’я Лев, ніж Івась.
Світ Левкового дитинства був таким же світом, як і в багатьох інших дітей. Але справа не в світові, а в тому, як дитина своїми очима, слухом, розумом, нюхом, дотиком сприймає світ, який її оточує. І як цей світ віддзеркалюється в Єстві дитини. Малий Левко був дитиною, яка зворушливо реагувала на все почуте і побачене, і все старалася по-своєму осмислити.
Про себе Силенко писав :«…Маючи дванадцять років, я вже знав, що таке гірка чаша життя (голод, холод, притаювання переконань), та я ніколи на життя не нарікав. Я вірив, що і в голоді, і в холоді, і у в’язниці треба жити, бо жити хочеться: жити — значить боротися, за життя. Родичі вчили мене: «Не нарікай на погоду, на сонце, на людей, на світ. Не нарікай на життя, що воно не таке, як ти собі бажаєш, зроби сам, щоб воно було кращим, вір у себе і, прямуючи до мети, перемагай усі труднощі. Не нарікай! Ті, що нарікають на долю свою, на людей, на життя, на маму, на тата, звуться недолітками. Не дозволяємо тобі плакати, бо хочемо гордитися тобою. Не дозволяємо тобі любити тих, які є ворогами нашими. Не старайся, щоб тебе любили всі, бо будеш всіма зненавиджений. Ти маєш тиху дитячу вдачу — значить будеш або вівцею, або — левом. Не бійся колючої стерні; тим, що вміють по ній ходити, вона м’яка, як подушка. Не бійся ні води, ні вогню; ті, що вміють цими силами володіти, тим вони не страшні. Ми тебе не б’ємо, і про це люди знають, і нас ти не бий клопотами своїми. Живи, сам думаючи про себе: як постелиш, так і спатимеш. Знаєш, ми позбавлені «права голосу», ми викинуті на «смітник життя» — ми названі «ворогами народу», нас вигнали з хати, з села. З татом люди боялися говорити, бо він сказав: «Сталін є господарем у Кремлі, а я на рідній землі».
Лев Силенко був освячений за скитським (козацьким) обрядом: «Оповідала мати, що вже було холодно. Вода в мідяному котлі замерзла, лід макогоном потовкли і голого занурили з головою в крижану воду. Вихопивши з води, поклали на теплий кожух».
Дід Трохим дуже любив свого внука, він брав його на руки і йшов за село. На скитській могилі, де ростуть маки, волошки і чебрець, він учив Левка міцно стояти на ногах. І говорили сусіди, що перед початком цієї науки дід урочисто скидав шапку, клав її під коліна, піднімав руки до неба і сам (своєю душею створену молитву) промовляв. Потім святковим тоном обіцянку складав: «Предки, до Вашої землиці святої, з якої Ви вийшли і до якої на вічний спочинок відійшли, і яку Ви пристрасно любили і нам її, як скарб життя, передали, сьогодні торкаються п’яти мого нового внука! Озветься хай в його серці Ваш Добрий Дух. Воля хай Ваша і ясновидюща обачність стануть світлом у храмі його світорозуміння і світовідчування! Обіцяю зігріти його серце добром і любов’ю до Вас, о Предки!»
Родичі Левка завжди ставилися до нього як до дорослого. І всі дитячі забави вважали справою серйозною.
Освіту Лев Терентійович отримав у Кременчуцькому бібліотечному технікумі. Перед 2-ю світовою війною працював кореспондентом багатотиражної газети, яка виходила на металургійному заводі ім. Сталіна в тодішньому м. Сталіно. Письменницький псевдонім — Лев Тигрович Орлигора. Влітку 1941 року військова частина, в якій перебував червоноармієць Лев Силенко, потрапила в оточення і полон. Далі – табір для полонених, втеча. Закінчення Другої світової війни зустрів у концтаборі біля Аугсбурга. У таборі для переселенців Силенко познайомився з членами української громади, з якими, за його власними словами, “мав можливість найвищого інтелектуального спілкування”.
Після війни Силенко поселився в Німеччині, навчався в університеті міста Гельденберг. Як свідчать емігранти–сучасники, проявив себе і в православній, і в греко–католицькій церквах. Від поета Яра Славутича та письменника Володимира Шаяна дізнався про стародавні вірування українців. На цьому полі пощастило найбільше: з’явилися гроші на купівлю величенької ділянки землі неподалік Нью–Йорка, видання книг, побудову храму, фінансування філій РУН–віри в містах США, Канади, Австралії, Великобританії, а згодом і в Україні. Рун Віра (Рідна Українська Національна Віра) – це монотеїстична релігія, яку Лев Силенко в 1964 році в Америці відновив, реформувавши багатобожну віру предків у віру в Єдиного Бога на ім’я Дажбог. З 1991 року Рідна Українська Національна Віра поширюється територією України. У тому ж році була зареєстрована релігійна організація сповідників РУНВіри – Об’єднання Синів і Дочок України (ОСІДУ).
Сучасний погляд на давню віру українців, незнаний світ дохристиянських звичаїв і традицій Лев Силенко подає у книзі «Мага Віра» (Велике Світло волі), що у перекладі з санскриту означає «Могутнє натхнення». Ця унікальна книга., плід багаторічних досліджень і роздумів,. є священною для усіх РУНВірівців. У ній, окрім різноманітних досліджень, філософських і релігійних постулатів, викладено також 17 заповідей і 7 Законів Правильного Життя, зібрана інформація з давньої історії українського народу
Влітку 2008 року Лев Силенко відвідав Україну: засновник РУНВіри 24 серпня провів релігійний обряд у Києві на місці, де планувалось встановити меморіал Голодомору 1932-1933 років, а вже 29 листопада того року помер від запалення легенів в Канаді.
Будинок в рідному селі, де народився і прожив дитинство Лев Силенко, було перетворено на «Святиню Різдва Лева Силенка» – головний храм прихожан РУНВіри, а на стіні цього храму встановили меморіальну дошку Леву Силенку.